List bpa Jana Wątroby na Adwent 2023

LIST PASTERSKI BISKUPA RZESZOWSKIEGO

NA  ADWENT 2023 r.

 Umiłowani Bracia i Siostry!

Dobry Bóg w swojej łaskawości obdarza nas darem czasu. Dany jest nam po to, byśmy wykorzystali go do wzrostu w wierze i miłości. Rozpoczynający się dziś rok liturgiczny, poprzez uobecnianą na nowo celebrację wydarzeń z życia Jezusa, pozwala nam uświadomić sobie, że Bóg w osobie Jezusa Chrystusa wszedł i w naszą historię. Nie jest to zatem historia przeklęta, historia porażki prowadzącej do nicości, lecz droga pełna nadziei, że zostaniemy wyprowadzeni nawet z największych ciemności. Każdy moment naszego życia, każde wydarzenie naszej osobistej historii stanowi przestrzeń, w której możemy odkrywać Boga działającego, który przynosi przebaczenie, uzdrowienie oraz uświęcenie; Boga, który zaprasza do rozwijania Jego królestwa pośród nas.

Czas adwentu, który rozpoczynamy, ma na celu przygotować nas na spotkanie z przychodzącym Panem i rozbudzić w nas tęsknotę za Nim. Z tej właśnie perspektywy uczymy się patrzeć na wydarzenia takie jak nasza śmierć, koniec świata i sąd ostateczny. Tymczasowość naszego życia zwykle budzi niepokój i lęk. Niekiedy wolimy uciekać od rozmowy na jej temat, niż konfrontować się z naszą przemijalnością. Tymczasem adwent uczy, że celem historii człowieka i świata nie jest jakiś definitywny koniec, unicestwienie czy zapomnienie, lecz spotkanie z Tym, który ukochał nas do końca i który zwyciężył świat i zło. Dlatego też myślenie o śmierci, końcu świata i sądzie ostatecznym nie powinien nas napawać lękiem, lecz pobudzać do lepszego życia chwilą obecną (por. Papież Franciszek, katecheza z 24 kwietnia 2013). Dobre wykorzystanie podarowanego nam czasu jest ewangelicznym czuwaniem.

 

1.      Słudzy wolni od snu

 Dzisiejsza ewangelia stawia przed naszymi oczami przykład gospodarza, który powierza własny dom swoim sługom. Słudzy ci otrzymują konkretny zestaw obowiązków do wypełnienia: mają starć się o to wszystko, czym zająłby się gospodarz, gdyby był obecny. Odźwierny zaś ma za zadanie czuwać, by o odpowiedniej porze otworzyć drzwi wracającemu gospodarzowi. Upływający czas, niepewność co do pory powrotu pana oraz zmęczenie spowodowane wypełnianiem swoich obowiązków, rodzą zagrożenie dla sług. Zagrożeniem tym jest zapadnięcie w sen i brak gotowości do wypełniania zadań zleconych przez pana.

Ewangeliczny gospodarz jest uosobieniem Boga, który powierza swój dom nam wierzącym, którzy przez sakrament chrztu zostaliśmy wybrani, by być pomocnikami Boga. Na mocy sakramentu chrztu zostaliśmy włączeni w tajemnicę śmierci i zmartwychwstania Chrystusa oraz obdarzeni mocą Ducha Świętego, który uzdalnia nas do troski o dom Pana, jakim jest Kościół. Niestety, skandale związane z ludźmi Kościoła, rosnąca postawa nieufności wobec Kościoła i jego pasterzy, brak wyrazistego świadectwa osób wierzących, trudności w pokoleniowym przekazie wiary dzieciom i młodzieży, odejście od wiary naszych bliskich czy wreszcie nasze własne grzechy, mogą wśród wierzących wywoływać postawę „zmęczenia Kościołem, w którym Pan wydaje się być jakby nieobecny.” Jest to postawa w swej istocie podobna do postawy zmęczonych sług z dzisiejszej ewangelii, pod opieką których został dom Pana. Postawa ta może przeradzać się w pokusę praktycznego zdystansowania się wobec wspólnoty Kościoła i owocować biernością, obojętnością a nawet wrogością wobec niej. Słowo Boże zaprasza nas, byśmy powiedzieli stanowcze „nie” wobec tej pokusy, aby poprzez nasze osobiste zaangażowanie przywracać blask ewangelii na obliczu Kościoła. Choć niektórym może się wydawać, że Pan wyjechał i opuścił swój Kościół, to przecież On jest nieustannie z nami! Posyła nam swojego Ducha, byśmy wykorzystując Jego moc nieustannie budowali wspólnotę wierzących. Mówi bowiem prorok Izajasz w dzisiejszym pierwszym czytaniu: „Zstąpiłeś: przed Tobą zatrzęsły się góry. Ani ucho nie słyszało, ani oko nie widziało, żeby jakiś bóg poza Tobą czynił tyle dla tego, co w nim pokłada ufność” (Iz 64, 2b-3).

 

2.      Uczestniczę we wspólnocie Kościoła

Pomocą do ponownego uświadomienia sobie naszej odpowiedzialności za Kościół będzie program roku duszpasterskiego dla Kościoła w Polsce,  który zatytułowany został „Uczestniczę we wspólnocie Kościoła”. Wszyscy jesteśmy zaproszeni, by poprzez osobiste zaangażowanie w życie i funkcjonowanie Kościoła oraz rozeznawanie woli Bożej, czynić nasz Kościół coraz bardziej wspólnotowym. Kierunki odnowy wskazał nam Ojciec Święty Franciszek, a są nimi: komunia,  uczestnictwo i misja Kościoła i w Kościele. Chodzi więc o odnowienie w sobie postawy słuchania Boga oraz wzajemne słuchanie siebie, jako wspólnoty Ludu Bożego; o kształtowanie konkretnych form i sposobów życia we wspólnotach, jako odpowiedzi na usłyszane i rozeznane słowa oraz wspólne ponoszenie odpowiedzialności za przyszłość Kościoła. Jest on bowiem wspólną troską Boga i Jego pomocników – ludzi ochrzczonych, zarówno duchownych jak i świeckich.

Na początku nowego roku duszpasterskiego wszyscy poczujmy się zaproszeni, by zadać sobie pytania o stan naszej odpowiedzialności za Kościół i naszego zaangażowania w trosce o konkretne parafie i wspólnoty: czy czuję wewnętrzny związek z Kościołem, moją diecezją i moją parafią? Czy mówię o nich „moje”? Czy widzę w Kościele działanie Boga, który go oczyszcza, pielęgnuje i uświęca? Czy czuję, że w Kościele jest dla mnie miejsce? Czy jestem świadom tego, że przez osobiste zaangażowanie mogę zmieniać moją wspólnotę i ją udoskonalać?  Czy jestem solidarny z braćmi i siostrami w wierze, którzy są ubodzy, samotni, chorzy lub porzuceni? Co ja mogę dać mojej parafii i mojej diecezji w wymiarze moich talentów i zdolności? Gotowość do stanięcia w prawdzie o sobie i odpowiedź na te pytanie może być wspaniałym początkiem drogi przemiany myślenia w odniesieniu do naszego osobistego stosunku wobec Kościoła, który może stać się piękniejszy jedynie dzięki naszemu osobistemu zaangażowaniu. Nie stanie się on lepszy dzięki narzekaniu, krytykowaniu i marginalizowaniu, lecz jedynie dzięki naszej aktywności, polegającej na wspólnej modlitwie, realizowaniu własnego powołania, rozeznawaniu i realizowaniu tego, co mówi nam Bóg.

 

3.      Setna rocznica śmierci św. Józefa Sebastiana Pelczara

Rozpoczynający się rok kościelny będzie dla nas nie tylko okazją do refleksji nad budowaniem wspólnoty Kościoła, lecz również sposobnością, by poszukać przykładów takiego działania. Jednym z nich jest niewątpliwie św. Józef Sebastian Pelczar, główny patron naszej diecezji. On miał świadomość, że Kościół jest żywy jedynie wówczas, gdy ci, którzy go tworzą, współpracując z łaską Bożą, angażują się w jego działanie. Pisał św. Józef Sebastian: trzeba brać żywy udział w życiu Kościoła, a stąd cieszyć się jego radością, smucić jego boleścią, walczyć, gdy potrzeba, w jego obronie, a codziennie dziękować Bogu za łaskę powołania do wiary katolickiej („Religia katolicka. Jej podstawy, jej źródła i jej prawdy wiary”, Częstochowa 2019).

28 marca 2024 roku przypada setna rocznica śmierci naszego świętego patrona. Niech więc wspominanie rocznicy jego śmierci będzie dla nas zaproszeniem do odkrycia go w podwójnym wymiarze. Po pierwsze, za jego wstawiennictwem prośmy o dar pogłębienia wiary dla wszystkich diecezjan, zwłaszcza dla rodziców, dzieci i młodzieży, tworzących Kościół Rzeszowski; orędownictwu św. Józefa Sebastiana przedstawiajmy sprawy naszej diecezji, prosząc szczególnie o nowe powołania kapłańskie i zakonne. Po drugie, sięgnijmy do bogactwa jego nauczania, które choć wyrażone nieco dawnym językiem, może stanowić codzienną pomoc w życiu duchowym. Pięknie wyraził to niegdyś kard. Franciszek Macharski wspominając wydarzenie z krakowskiego seminarium: Ks. prof. Karol Wojtyła pytał kleryków co czytają jako lekturę duchową. Usłyszał odpowiedź, że czytają „Biskupa Pelczara”, i że razi ich staroświeckość formy. Usłyszeli wówczas komentarz: „chłopcy, chłopcy, tam są lawiny prawdy”.

 

Drodzy Bracia i Siostry!

Niech rozpoczynający się rok liturgiczny i duszpasterski będzie dla każdej i każdego z Was okazją do odkrycia na nowo radości, jaką daje zaangażowanie w przyjaźń z Panem, aktywnie przeżywaną w Kościele, który jest Jego Mistycznym Ciałem. Niepokalana Matka Kościoła niech Wam wyprasza potrzebne łaski na trud adwentowego przygotowania i prostowania ścieżek dla Pana.

Z pasterskim błogosławieństwem

Biskup Rzeszowski